گروه تاریخ آژانس خبری کارآفرینان اقتصاد ـ امین رحیمی: آن قایق‌هایی که ایران برای «جنگ نفتکش‌ها» به کار برد، نامشان «عاشورا» بود و این‌طوری بودند: «تسلیحات این قایق عبارت بودند از راکت‌اندازهای ۱۲ تایی ۱۰۷ میلیمتری، تیربارهایی اکثرا از نوع دوشکا و در موارد معدود در بعضی هم توپ ۱۰۶ میلیمتری بدون عقب‌نشینی نصب شده بود. همین‌طور همیشه یک آرپی‌جی در این قایق برای استفاده خدمه وجود داشت و تعدادی از این قایق ها به‌خصوص در خلیج فارس به موشک‌های دوش‌پرتاپ ضد هوایی مجهز بودند». بعد هم این‌طوری شد: «در نخستین سال جنگ نفت‌کش‌ها در برابر هر ۶ حمله‌ای که به شناورهای ایران می‌شد تنها یکی پاسخ داده می‌شد ولی با افزایش استفاده از قایق‌های تندرو در سال ۱۳۶۶ موازنه قدرت ایجاد شد و هر حمله‌ای پاسخ داده می‌شد. در سال ۱۳۶۷ نیز ایران دست بالا را داشت و هر حمله‌ای را با یک یا ۲ حمله پاسخ می‌داد. چنین موفقیتی ایده استفاده از قایق‌های تندرو در خلیج‌فارس را جایگزین استفاده از ناوهای بزرگ و گران‌قیمت کرد».

آن‌موقع اصلا چه خبر بود؟ از سال ۱۳۶۴ تا پایان جنگ تحمیلی، رژیم بعثی صدام و آمریکا و رفقایشان تصمیم داشتند که نگذارند ایران نفت بفروشد تا اقتصاد ایران آن‌قدر ضعیف شود که در جنگ شکست بخورد یا ناچار به تسلیم شود. همه ناوها و تجهیزات عجیب و غریب دریایی و هوایی‌شان را هم به خلیج فارس آوردند، ولی با همین قایق‌های تندرو، ایران پیروز شد و چنین شد: «در جریان جنگ نفتکش‌ها بیش ‌از ۵۰۰ بار به کشتی‌های تجاری و نفتکش‌ها حمله شد و حدود ۵۵ نفتکش از ملیت‌های مختلف غرق شدند و بخش‌هایی از تأسیسات نفتی ایران و عراق در خلیج فارس آسیب دیدند یا به‌کلی از بین رفتند. اما در نهایت صدام به هدفش نرسید و ایران تا روز آخر جنگ تحمیلی، نفت می‌فروخت».

این قایق‌های تندرو که امروزه انواع متنوعی دارند و میان خارجی‌ها به‌دلیل تعداد زیاد و نیش گزنده و مؤثری که برای دشمنان دارند به «زنبورهای سرخ» مشهورند نمونه‌های پیشرفته همان قایق‌های عاشورا هستند و درسشان هم همان است که «عاشورا» آموخت.

انتهای پیام/