به گزارش خبرنگار هنرهای تجسمی آژانس خبری کارآفرینان اقتصاد عصر دیروز ۸ شهریور ماه نشست نقد و بررسی کتاب «مشق خوبان»، به همت پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی، با حضور دکتر محمدعلی رجبی(نویسنده اثر)، دکتر ایرج نعیمایی(استاد خوشنویس و محقق)، دکتر حمیدرضا قلیچ‌خانی(استاد خوشنویس و محقق) و سیدحسین شهرستانی(مدیر گروه حکمتِ هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی) برگزار شد.

محمد علی رجبی در ابتدای این نشست به معرفی کتاب پرداخت، به گفته ایشان: امیر المؤمنین على بن ابیطالب علیه السّلام می‌فرمایند: «اَلْخَطُّ لِسَانُ اَلْیَد». خط زبان دست است و دست زبان روح که خط موجب تجلی روح در آدمی می‌شود. همانطور که روح ارتباطی مستقیم با دست دارد خط هم ارتباط مستقیم با روح آدمی دارد. در این وضعیت آن خط بخاطر ذات پاک و حقیقی روح آدمی به خطی خوش تبدیل می‌شود که به آن خوشنویسی گفته می‌شود.

هنگامی که اثر خوشنویسی دیده می‌شود و به جان آدمی می‌نشیند موفق است چرا که مخاطب اثر، کاری به محتوایش و اینکه چه کسی گفته یا چه کسی خلق کرده ندارد و تنها زیبایی را در اصل و ذات آن می‌بیند.
دکتر ایرج نعیمایی: مهارت فنی باید در کنار مهارت‌های اخلاقی باهم باشد تا که شکوفایی حاصل شود. هیچ هنرمندی که از دورن و باطن دارای توانایی‌های والای انسانی نباشد نمی‌تواند بروز و ظهور موفق و ماندگار داشته باشد.
خط در ایران دارای قدمتی قابل توجه است. هر دو وجه تمدن چه در حوزه خط و چه در حوزه زبان در هنر ظاهر می‌شود و کتاب «مشق خوبان» به نوعی این موضوع را عنوان کرده است.

یکی از حاضرین در این نشست دکتر حمیدرضا قلیچ‌خانی بود. قلیچ‌خانی درباره این کتاب گفت: با اثری روبرو هستیم که به دست یک نگارگر و نقاش ایرانی خلق شده است. این اثر، کاری بدیع است که به حوزه خوشنویسی ورود کرده است و از منظر یک استاد نگارگری که فرم و سبک را بخوبی می‌شناسد تألیف شده است. اصلاحاتی ناآشنا و غیر قابل فهم در این کتاب آمده است که نشان می‌دهد ما از عناصر ناب خوشنویسی خودمان فاصله گرفتیم و با آن غریبه شده‌ایم در حالی که باید این گنجینه در تمام زندگی ما زندگی داشته باشد.

سیدحسین شهرستانی از دیگر حاضرین در این نشست با نگاهی نقادانه به کالایی شدن هنر در باره کتاب «مشق خوبان» گفت: توجه به «سنت» و «ادب» و آدابی که در بستر آن به بار می‌نشیند دلالت مهم این اثر است. در روزگار سیطره تکنیک که در آن هنر به فن تقلیل یافته و اثر هنری به کالا فروکاسته و آموزش هنر از بستر سنت فرهنگی و تاریخیِ خود دور مانده است، چنین آثاری می‌توانند ما را به سرچشمه‌های اصیل هنر ملی‌مان رهنمون گردند.

انتهای پیام/